5 RZECZY których LUDZIE uczą się ZA PÓŹNO

 

 

Jak Zmanifestować Wszystko Czego Pragniesz - Instrukcja Do Bogactwa i Szczęścia: Joe Dispenza

 

PODZIELĘ SIĘ Z TOBĄ......

 

NAUKA MIŁOŚCI DO SIEBIE.....

 

Nauka miłości do siebie, czyli jak odkryć w sercu twierdzę

Jedną z najważniejszych lekcji miłości, jaką wyniosłam w praktyce osobistej dotyczyła oczywiście nauki miłości do siebie i podniesienia swojej samooceny. Nie chodzi mi jednak o powtarzanie sobie, że siebie kocham, zaklinanie mantrami, ani o wizualizowanie siebie w energii miłości. Chodzi bardziej o poznawanie wszystkiego, co tę miłość blokowało, niszczyło, a tym samym uświadamiało i pomagało nazwać jej deformacje, zarówno w istocie boskości, jak i w iluzjach ludzkich. Poznając swoją ciemność i pustkę – odkrywam jednocześnie przestrzeń swego rozwoju i ekspresji, którą blokowałam wcześniej, np. z powodu kompleksów, lęku, niedowartościowania.

Człowiek, który nie miał w dzieciństwie zdrowych wzorców miłości, będzie ten brak przenosił na swoje życie dorosłe, relacje zewnętrzne, jak i wewnętrzne.  Dla wielu ludzi konieczna może być tutaj psychoterapia, która pomaga rozpoznać swoje niszczycielskie programy i skłonność do wchodzenia w określone role. Jeśli chodzi o mnie,  to praca z ciemną stroną umysłu okazała się kluczem do rozwoju świadomości. Dopiero w wyniku wgłębiania się w swą nieświadomość i jej destrukcyjne programy, nauczyłam się rozróżniać przekonania zakorzenione głęboko, które zniekształcały mi obraz materii i ducha. Przedzierając się przez kolejne warstwy swych projekcji i iluzji, demonów ciemności, jakie mnie odgradzały od Istoty Jaźni, finalnie w swej ciemnej nocy dotarłam do czystego odbioru Obecności.

Ta Obecność, duch boski, Jaźń, okazała się Wszystkim tym, co akceptowałam w sobie i w świecie a także wszystkim tym, co mnie przekraczało, poszerzało, a czego się lękałam i odrzucałam, czyniąc z tego „demony”. Boskość we mnie była jednocześnie potencjałem wolności i miłości, jakiej nie znałam, nigdy nie doświadczyłam w swym życiu. To był wzorzec dobrej, zdrowej miłości, której nie miałam w dzieciństwie, ale jak widać – mogłam odkryć w relacji z Bogiem, co tylko potwierdza, że jest w nas wszystko, każdy potencjał zrozumienia i przekroczenia siebie. Innymi słowy, brak z dzieciństwa już nie determinuje na tym etapie, bo wolnością od uwarunkowań przeszłości jest plan duchowy – Jaźni.

ALEN KOPERA

Poznając tę miłość w relacji z duchem boskim (Bóg, Bogini), człowiek czuje się uświęcony, albowiem On/Ona wypełnia pustkę w sercu  uzdrawiając i uwalniając duszę – wyższą świadomość dla ego. U mnie to był proces trwający kilka lat. Podczas niego zmieniło się wiele, a przede wszystkim mój stosunek do świata zewnętrznego. Już nie lęk, ale pewność i powołanie poczęły kierować moimi wyborami życiowymi.

W tym stanie umysłu i serca, osądy ludzkie przestają nas tak dotykać, choć nie oznacza to wcale akceptacji dla agresji psychicznej, ale zrozumienie, że irracjonalne projekcje drugiego człowieka dokonywane na naszą osobę, nie stanowi naszego problemu, ponieważ na tym etapie świadomości wiemy już, kim jesteśmy i co czynimy i jesteśmy w tym autentyczni. Nie rozpraszając się zatem, można dalej robić swoje.

W pewnym sensie ludzie kierujący się przemocą, bez zdolności do autorefleksji, tworzą cień, czy jak kto woli myślokształt zbiorowy, który wciąż jeszcze nie przepracowaliśmy w mentalności społecznej, dlatego ma wpływ na relacje międzyludzkie. Zrozumienie, gdzie kończy się jednostkowe „ja” a zaczyna „zbiorowość” jest bardzo ważne, bo umożliwia  kształtowanie  się indywidualności – duszy, gdy zrozumie, że jest unikalna, niepowtarzalna, oryginalna i TAKA MA PRAWO BYĆ w świecie. Wszak nikogo swą ekspresją nie krzywdzi i nikt nie ma prawa jej gasić, choć w praktyce robimy to wszyscy – także względem siebie, gdy karmimy swoje kompleksy i wewnętrznego krytyka.

Miłość do innych powinna być zbudowana najpierw na miłości do siebie, inaczej wyrazimy ją w zniekształceniu. Dla przykładu – od dzieciństwa miałam rozwiniętą empatię, jak również skłonność do utożsamiania się z drugim człowiekiem, także takim, który ma zamknięte współodczuwanie i skłonność do przekraczania granic osobistych drugiego człowieka. Usprawiedliwiałam go rzecz jasna, ponieważ czułam z nim Jedność i rozumiałam jego uwarunkowania, którego go takim czyniły. Z perspektywy lat mogę stwierdzić, że to nie zawsze było dobre, a często kończyło się relacją toksyczną i niepotrzebnym tkwieniem w czymś, co przypominało czarną dziurę pochłaniającą wszystko i bez końca. Potem nauczyłam się oddzielać ziarna od plew, czyjejś dziury emocjonalne i potrzebę kompensacji, od mojej przestrzeni i jej koniecznych granic. Zrozumiałam, że nie mam i nie będę mieć całkowitej kontroli nad rzeczywistością ani nad drugim człowiekiem, który w tej perspektywie podejmuje własne wybory i jest za nie odpowiedzialny. Danie mu tej przestrzeni i wybór własnej drogi, staje się prawdziwą miłością do siebie i do bliźnich, wyjściem z współuzależnienia.

Tak człowiek uczy się być duchową twierdzą, zdolną w świecie przetrwać i szerzyć energię Miłości, bez naiwności, jaka czasem towarzyszy niedojrzałemu i idealistycznemu sercu, które nie słucha w niczym rozumu. Jak zwykle droga środka, korzystania z obu biegunów jest tą właściwą  A zatem:

1. Miłość i idealizm czynią duchowość dojrzałą, gdy są wzmocnione rozumem.
2. Racjonalność dopełniona miłością i współodczuwaniem – to poziom świadomości serca.
3. Kształtowanie indywidualności, ale w zdrowej relacji z innymi indywidualnościami, bez potrzeby agresywnej rywalizacji i walki o dominację.
4. Uznanie, że przestrzeń jest nieskończona i pomieści ekspresję wszystkich dusz, pomaga wyjść z postawy „hejtującej” bliźnich.
5. Zrozumienie, że dla każdego jest miejsce w zbiorowym umyśle Boga pomaga też zrozumieć naturę przemocy. Ten , kto brutalnie wchodzi w przestrzeń drugiej istoty, po prostu nie odkrył jeszcze swej boskości i swojego unikalnego miejsca w świecie, gdzie jego energia ma szansę na ekspresję dobroczynną. Niewiedza o swej duszy jest dziurą; zacznie wsysać innych, zazdroszcząc im tego światła, którego nie widzą w sobie.
6. Jesteśmy nie tylko Jednością w Wielości, ale też Wielością w Jedności, dlatego nasz wpływ na świat jest ograniczony, ale zaczynając od uzdrowienia swych wzorców miłości i nauki jak świadomie – czyli ETYCZNIE żyć, a następnie współpraca z innymi w tych samych dążeniach, w sposób realny może przemieniać rzeczywistość. I to jest nasze zbiorowe powołanie.

Podsumowując, miłość do siebie jest gruntem, na którym wyrosnąć może zdrowe drzewo życia. To zdrowe jestestwo może podjąć relację miłości z innymi, opartej na współpracy i wymianie, a nie na wykorzystywaniu jednej ze stron. Zgoda na wykorzystywanie siebie jest oznaką braku miłości do siebie i tak koło się zamyka, cofa nas do pierwszej, nieprzerobionej lekcji. Etapów transformacji nie przeskoczymy, dlatego zrobiwszy pierwszy krok, wyłonimy dopiero przestrzeń pod kolejny. Tak nasza tożsamość poszerza się w sposób zdrowy, jak poszerzający okrąg, który wciąż ma swój środek –  wspomniana wcześniej pewność siebie, silne „ja”, twierdza w sercu, odporna już na projekcje innych ludzi, ale nie obojętna wobec kształtu świata, który jest polem kolejnym naszej nauki miłości.

Farida Sorana Saffarini

ZRÓDŁO https://ciemnanoc.pl/

PODZIELĘ się z TOBĄ....

 

 

               Zrób sobie wodę. Jacek Sokal

 

PODZIELĘ SIĘ z TOBĄ......

 

 

NIE DAJ SIĘ ZAĆMIĆ Kierzkowski & Broers

 

 

10 Znaków że Właśnie Doświadczasz Rozwoju Duchowego i Transformacji - Joe Dispenza

 

PODZIELĘ SIĘ z TOBĄ...

 

 

Wolność rozumiana po ludzku - Jakub Kuśpit

 

PODZIELĘ SIĘ z TOBĄ.....

 

Zeitgest - Addendum | Zepsucie społeczne | Film dokumentalny 2008 | Polski lektor

 Zeitgest - Addendum | Zepsucie społeczne | Film dokumentalny 2008 | Polski lektor

 Film dokumentalny w wersji z polskim lektorem - Zeitgest - Addendum.

 

 Ten film przedstawia byłego "ekonomicznego snajpera" i odnoszącego sukcesy pisarza New York Timesa Johna Perkinsa. Przedstawia także Projekt Wenus -- organizację chcącą przeprojektować społeczeństwo. Zeitgest - Addendum (2008) Reżyseria: Peter Joseph Scenariusz: Peter Joseph Gwiazdy: Jacque Fresco, Roxanne Meadows, John Perkins Gatunek: Dokumentalny, Historia, Wojna Kraj: USA Język: Polski Data premiery: 2 października 2008 Fabuła: Zeitgeist: Addendum stara się zidentyfikować korzenie powszechnej korupcji społecznej, oferując jednocześnie rozwiązanie. Rozwiązanie to nie bazuje na polityce, moralności, prawach ani innych utrwalonych pojęciach dotyczących ludzkich spraw, ale raczej na nowoczesnym, wolnym od uprzedzeń zrozumieniu naszej tożsamości i naszego dostosowania się do natury, z którą jesteśmy współzależni. Film promuje nowy system społeczny, który jest dostosowany do obecnej wiedzy; inspiracją jest wieloletnia praca Jacque'a Fresco i Projektu Wenus. Recenzje: "Przyznaję, że głównym powodem, dla którego uważam ten film za znacznie lepszy od oryginału, jest to, że nie skupia się ona na teoriach spiskowych z 11 września 2001 roku. Krótko o tym wspomina, ale w żaden sposób nie jest to głównym tematem. Uważam, że te teorie spiskowe są irracjonalne i należy z nimi skończyć. W każdym razie ten film został podzielony na cztery części, ale nie wydaje się, aby w każdej z nich poruszano te same tematy. Pierwsza część z pewnością dotyczyła pieniędzy. Szczególnie podoba mi się to, jak pełna nadziei była pod koniec. Podtrzymuję opinię, że hipokryzją jest mówienie, że religia jest głupia, jednocześnie wierząc w teorie spiskowe. Mimo to ten film ma o wiele lepsze argumenty. Słyszymy miły głos narratora przez cały film! Najlepsza część to prawdopodobnie ta, gdy mówi o pieniądzach. Wspaniale było mieć dźwięk od Billa Hicksa i George'a Carlina. Z pewnością wspierają to, co mówi film. Spodziewałem się, że na końcu powiedzą o porzuceniu religii. Oczywiście prawdopodobnie sugerują, że powinniśmy. Wystarczy przypomnieć sobie pana Rogersa. Niemożliwe jest, aby okropna ideologia uczyniła kogoś tak dobrym. Podoba mi się również, gdy mówi, że technologia jest najbardziej namacalną rzeczą. Ten film wspiera niewiele instytucji i ideałów. Jedzenie, lokalizacja i nauka to jedyne "prawdziwe rzeczy", które ten film wydaje się chwalić. Pojawia się pytanie, jak zbudować tunel dla tak szybkiego pociągu. Myślę, że byłoby to dość kosztowne. Cóż, prawdopodobnie muszę zrobić więcej badań. Po tym, jak Donald Trump został prezydentem, musimy skupić się na materializmie mniej niż kiedykolwiek. Chwila, czy technologia nie jest technicznie rzecz biorąc materiałem? Nigdy wcześniej nie słyszałem o serialu dokumentalnym, ani nawet o sequelu filmu dokumentalnego. Wydawało mi się, że Michael Moore w pewnym momencie go tworzył. " - Napisał ericstevenson na IMDb.com Znany również jako (AKA): (tytuł oryginalny) Zeitgeist: Addendum Niemcy Zeitgeist - The Movie 2 Rosja Дух времени: Приложение Hiszpania Zeitgeist: Addendum UK Zeitgeist: Addendum USA Zeitgeist: Addendum

 

Wstajesz Między 3 a 5 rano? Sprawdź co to Oznacza przy Manifestacji Pragnień - Joe Dispenza

 

PODZIELĘ SIĘ z TOBĄ...

 

 

Rób to każdego dnia... | Mieczysław Bielak, Palczew cz. II

 

5 RYTÓW TYBETAŃSKICH wg. PETERA KELDERA

      5 RYTÓW TYBETAŃSKICH wg. PETERA KELDERA

 

PODZIELĘ SIĘ z TOBĄ......

 

 

Zmieniaj Rzeczywistość Myślami - Odkryj Moc Wibracyjnej Zgodności z Dr. Joe Dispenza

 

PODZIELĘ SIE z TOBA...

 

 

Potężna technika na TEN CZAS.              Kierzkowski & Broers

 

PODZIELĘ SIĘ z TOBĄ......

                PODZIELĘ SIĘ z TOBĄ......

 

Wielkie Światło - Kierzkowski & Broers

                                    Wielkie Światło - Kierzkowski & Broers

 

 

PODZIELĘ SIĘ z TOBĄ...

 

 

PROSTY SPOSÓB NA POŁĄCZNIE ZE ŹRÓDŁEM | Mieczysław Bielak, Palczew cz. I

 

 

PODZIELĘ SIĘ z TOBĄ......

                 PODZIELĘ SIĘ z TOBĄ......

 

Sekretem jest Czucie - Neville Goddard - cała książka po polsku

 

PODZIELĘ SIĘ z TOBĄ.....

 

U.G.Krishnamurti "Odwaga bycia samemu" - Audiobook

 

PODZIELĘ SIĘ z TOBĄ...

 

W nic nie wierz..| Mieczysław Bielak, Wrocław cz. I

 

W nic nie wierz......| Mietek Bielak, Wrocław cz. I

 

PODZIELĘ SIĘ z TOBĄ.......

 

ŻYCIE TO LUSTRZANE ODBICIE | masz 100% wpływu na rzeczywistość | M. Bielak

 

 

 

 ŻYCIE TO LUSTRZANE ODBICIE | masz 100% wpływu na rzeczywistość | M. Bielak

PODZIELĘ SIĘ Z TOBĄ.

 

ECKHART TOLLE - CISZA PRZEMAWIA - CYTATY * Audiobook czytany z natury - lektor pl *

 

 

 

 

 

 

 

ECKHART TOLLE - CISZA PRZEMAWIA - CYTATY 

 

Deepak Chopra - "Odbudowa ciała, ożywianie duszy" | # 1-Wstęp

 

PODZIELĘ SIĘ Z TOBĄ.....

 

 

CZAS WYBRAĆ SWOJĄ DROGĘ | Mieczysław Bielak, Dortmund cz. I

 

ODBLOKUJ SWOJE NIEOGRANICZONE ZASOBY, Mieczysław Bielak, Dortmund cz. II

 

ODBLOKUJ SWOJE NIEOGRANICZONE ZASOBY| *klucz* | Mieczysław Bielak, Dortmund cz. II

 

PODZIELĘ SIĘ Z TOBĄ....

 

 

Droga Do Uwolnienia - Osobista Wędrówka z Davidem Hawkinsem

Siła Spokoju Lektor PL (Cały Film)

 

4 wskazówki jak właściwie jeść | Sadhguru Polska

 

 

TEJ RZECZY nikt za ciebie nie zrobi...| Mieczysław Bielak, Rudawka Rymanowska, cz. I

 

Jak korporacje NISZCZĄ nasze jelita? Kontrowersje wokół przemysłowego jedzenia | Jakub Mauricz

 

Jak korporacje NISZCZĄ nasze jelita? Kontrowersje wokół przemysłowego jedzenia | Jakub Mauricz

PODZIELĘ SIĘ Z TOBĄ...

 

ŚMIECH TO SAMO ZDROWIE

 

                                    

POZNAJ PSYCHICZNE PRZYCZYNY TWOJEJ CHOROBY

 

POZNAJ PSYCHICZNE PRZYCZYNY TWOJEJ CHOROBY

WYBRANE Z PRZEDMOWY....Moim zdaniem jest tu wszystko. Wszystko, co trzeba wiedzieć o życiu, lekcjach, jakich nam ono udziela, i o tym, jak pracować nad sobą. Książka zawiera również zestawiony przez autorkę wykaz psychicznych wzorców myślowych, będących przypuszczalnie przyczyną poszczególnych chorób, który - jeśli chodzi o moje doświadczenia - jest czymś naprawdę wyjątkowym i godnym uwagi. 

LOUISA L. HAY - "MOŻESZ UZDROWIĆ SWOJE ŻYCIE"

My wszyscy jesteśmy tu po to, by przekraczać nasze dawne ograniczenia, jakiekolwiek by one były. Jesteśmy tu po to, by uznać naszą wspaniałość i boskość bez względu na to, co nam wmawiano.

Zgodnie z moim poglądem na życie, źródła większości problemów życiowych należy szukać w tym że czujemy, iż nie jesteśmy dość dobrzy oraz, że brak nam miłości do siebie.
Przyjrzyjmy się zatem, skąd się bierze to przekonanie.
Jak to się dzieje, że z niemowlęcia, które zna swoją doskonałość i doskonałość życia, przemieniamy się w osobę nękaną kłopotami, w takim czy innym stopniu trapioną poczuciem bezwartościowości i niegodną miłości?
Nawet ludzie już kochający siebie mogą czynić to jeszcze mocniej.
Pomyślcie o róży, kiedy jest jeszcze małym pąkiem. Od chwili, gdy rozchyla płatki, aż do opadnięcia ostatniego z nich jest zawsze doskonała, zawsze piękna, zawsze inna. Tak też dzieje się i z nami. Zawsze jesteśmy doskonali, zawsze piękni i ciągle się zmieniamy. Posługujemy się najlepiej, jak umiemy, rozumem, świadomością i posiadaną wiedzą. W miarę jak stajemy się bardziej świadomi, więcej rozumiemy i wiemy – postępujemy inaczej.

Psychiczne porządki

Nadeszła pora, aby przyjrzeć się nieco dokładniej naszej przeszłości: rozpoznać przekonania, które nami powodowały. Tę część procesu oczyszczenia niektórzy uważają za bardzo bolesną, nie musi jednak tak być.Zanim posprzątamy, musimy przyjrzeć się naszemu stanowi posiadania.
Jeśli chcecie dokładnie wysprzątać pokój, rozglądacie się najpierw dokoła i dokonujecie przeglądu. Ulubionym przedmiotom poświęcicie więcej uwagi; trzeba je odkurzyć, wypolerować, przywrócić im dawną świetność. Dostrzeżecie, że niektóre sprawy będą wymagały dokończenia, a pewne rzeczy naprawy.
Trzeba to sobie zanotować w pamięci. Przedmioty, które uznacie za bezużyteczne, przeznaczycie do wyrzucenia. Stare gazety, czasopisma, brudne papierowe talerze można spokojnie wyrzucić do śmieci. Nie trzeba się złościć robiąc porządki w mieszkaniu.
To samo dzieje się, gdy sprzątamy dom naszego umysłu. Nie ma powodu denerwować się tylko dlatego, że niektóre nasze przekonania są już niepotrzebne.
Należy się ich pozbyć z taką samą łatwością, z jaką wyrzuca się resztki z talerza. Czy naprawdę zaryzykowalibyście grzebanie we wczorajszych odpadkach, by przyrządzić dzisiejszy posiłek? Czy warto grzebać w starym śmietniku psychicznym tylko po to, by tworzyć jutrzejsze doświadczenia?

Jeśli jakaś myśl lub przekonanie nie odpowiada wam, zrezygnujcie z niego, zmieńcie je!

Nie ma takiego prawa, które nakazywałoby przez całe życie trzymać się niewolniczo tego lub innego przekonania!
Spójrzmy zatem na przykłady ograniczających przekonań i zastanówmy się, skąd się wzięły:
OGRANICZAJĄCE PRZEKONANIE:
„Nie jestem dość dobry”.
PRZYCZYNA:
Ojciec powtarzający wielokrotnie dziecku, że jest głupie.
Mój pacjent powiedział, że pragnie sukcesu, aby tata mógł być z niego dumny. Jednocześnie miał wielkie poczucie winy, które spowodowało, że wszystkie jego poczynania kończyły się fiaskiem. Tato finansował jego interesy, ale wszystkie kończyły się bankructwem. Syn wykorzystywał to, by się na nim odegrać. Powodował, że ojciec płacił bez końca. Oczywiście, on sam był tym, który najwięcej tracił.
OGRANICZAJĄCE PRZEKONANIE:
Brak miłości do siebie.
PRZYCZYNA:
Usiłowanie zdobycia akceptacji ojca.
Pewna kobieta bardzo nie chciała być taka, jak jej ojciec. Nie mogli się nigdy w niczym zgodzić i wiecznie się kłócili. Zawsze chciała pozyskać jego akceptację, on jednak stale ją krytykował. Wszystko ją bolało.
Ojciec cierpiał także na podobne dolegliwości. Nie uświadamiała sobie, że jej złość była przyczyną bólów, podobnie jak ojciec nie uzmysławiał sobie tego samego źródła swych dolegliwości.
OGRANICZAJĄCE PRZEKONANIE:
„Życie jest niebezpieczne”.
PRZYCZYNA:
Przerażony ojciec.
Inna moja pacjentka widziała życie jako groźne i nieprzyjemne. Trudno jej było zdobyć się na śmiech, a jeśli już zdarzyło się jej śmiać, była przerażona, że może się jej przydarzyć coś „złego”. Wychowywano ją, ciągle napominając: „Nie śmiej się, bo licho nie śpi!”
OGRANICZAJĄCE PRZEKONANIE:
„Nie jestem dość dobry”.
PRZYCZYNA:
Bycie porzuconym i pomijanym.
Pewnemu mężczyźnie mówienie sprawiało trudność. Milczenie stało się więc sposobem na życie. Miał już za sobą narkotyki i alkohol, był przekonany, że jest okropny. Dowiedziałam się, że jego matka zmarła, gdy był bardzo młody. Wychowywała go ciotka, która rzadko się odzywała, chyba że trzeba było wydać polecenia. Wychowywał się w ciszy. Jadł zawsze sam i przebywał w swoim pokoju przez wiele dni. Miał kochanka, który był milczący i większość czasu spędzali w milczeniu. Kochanek zmarł i znowu był sam.

Ćwiczenie:
Negatywne przekazy

Następne ćwiczenie polega na sporządzeniu na dużej kartce papieru zestawienia wszystkich zarzutów czynionych wam przez rodziców. Jakie to były zarzuty? Nie spieszcie się i przypomnijcie sobie jak najwięcej. Pół godziny zazwyczaj wystarcza, by to uczynić.
Co mówili na temat pieniędzy?
Co mówili na temat twojego ciała?
Co mówili o miłości i związkach uczuciowych?
Co mówili o twoich twórczych zdolnościach?
Co w ich wypowiedziach było ograniczającego, powstrzymującego lub negatywnego?
O ile to możliwe, popatrzcie po prostu obiektywnie na te sprawy i powiedzcie sobie: „Właśnie stąd bierze się to przekonanie”.
Teraz weźmy nową kartkę papieru i spróbujmy dokopać się do głębszej warstwy.
Jakie były inne negatywne wypowiedzi, które zasłyszałeś w okresie dzieciństwa?
Od krewnych —————————————
Od nauczycieli —————————————
Od przyjaciół —————————————
Od osób, które są dla ciebie autorytetem —————————————
W twoim Kościele —————————————
Zapisz je. Nie spiesz się z tym. Bądź świadomy odczuć, jakie pojawiają się w twoim ciele.
To, co napisałeś na dwóch kartkach papieru, to myśli, które powinny być usunięte z twojej świadomości.Są to właśnie te przekonania, które powodują, że czujesz się „nie dość dobry”.

Widzenie siebie jako dziecka

Gdybyśmy postawili pośrodku pokoju trzyletnie dziecko i zaczęli na nie krzyczeć, wymyślać mu, że jest głupie, że nigdy niczego nie potrafi zrobić dobrze, że powinno to zrobić tak, a nie inaczej, gdybyśmy kazali mu przyjrzeć się, jaki zrobiło bałagan, a przy tym jeszcze uderzyli je kilkakrotnie, zobaczylibyśmy, że to wszystko zakończyłoby się albo przerażeniem dziecka, które ulegle siądzie w kącie, albo jego agresją.
Dziecko wybierze jedno z tych dwóch zachowań, my zaś nigdy nie poznamy jego możliwości.
Jeśli temu samemu dziecku powiemy, że je bardzo kochamy, że bardzo nam na nim zależy, że kochamy je takim, jakie ono jest, kochamy za jego uśmiech i mądrość, za jego zachowanie, że nie mamy mu za złe błędów, które popełnia w trakcie nauki i że bez względu na wszystko będziemy dla niego oparciem – okaże się, że możliwości, jakie to dziecko zaprezentuje, przyprawią nas o zawrót głowy.
W każdym z nas tkwi takie trzyletnie dziecko i większość swojego czasu tracimy na karcenie tego dziecka w sobie. A potem dziwimy się, że nie układa nam się w życiu.
Jeśli masz przyjaciela, który zawsze cię krytykuje, czy chciałbyś ciągle przebywać w jego towarzystwie? Być może w ten sposób traktowano cię jako dziecko, i to jest smutne. Ale przecież było to dawno temu i jeśli teraz tak samo się ze sobą obchodzisz, to jest to jeszcze smutniejsze.
Masz przed sobą listę negatywnych przekazów, które usłyszałeś w dzieciństwie. Porównaj je z twoimi przekonaniami o tym, co jest w tobie nie w porządku. Czy listy te nie są podobne? Prawdopodobnie tak.
Nasz scenariusz życiowy oparty jest na tych wczesnych przekazach. Jesteśmy wszyscy dobrymi małymi dziećmi i posłusznie akceptujemy to, co „oni” przekażą nam jako prawdę. 
Bardzo łatwo byłoby oskarżać za wszystko rodziców i odgrywać rolę ofiar do końca naszego życia. Ale nie byłoby to zbyt przyjemne i z pewnością nie spowodowałoby zmiany naszej uciążliwej sytuacji.

Potępianie naszej rodziny

Obarczanie winą innych z pewnością nie pomoże nam w uporaniu się z naszym problemem. 
Przypisywanie winy komuś stawia nas w pozycji biernej ofiary. Zrozumienie tego umożliwi nam spojrzenie z góry na tę sprawę i przejęcie steru w swoje ręce.
Przeszłości nie da się zmienić.
Przyszłość natomiast jest kształtowana przez nasze obecne myślenie. Niezbędną rzeczą dla naszego poczucia wolności jest uświadomienie sobie, że rodzice zrobili wszystko, co mogli, i tyle, na ile pozwoliły im rozeznanie, świadomość i wiedza. 
Jeśli obwiniamy innych, oznacza to, że nie bierzemy odpowiedzialności za siebie samych.
Ludzie, którzy nas skrzywdzili, byli tak samo przerażeni i bali się tak jak my. Czuli taką samą bezradność, jaką my odczuwamy. Nauczyli nas prawdopodobnie tylko tego, czego ich nauczono.
Co wiesz o dzieciństwie twoich rodziców, zwłaszcza przed dziesiątym rokiem życia? O ile to możliwe, postaraj się ich o to wypytać. Jeśli uda ci się dowiedzieć czegoś, będzie ci łatwiej zrozumieć, dlaczego tak, a nie inaczej postępowali. Zrozumienie przyniesie ci współczucie dla nich.
Jeśli nie wiesz i nie możesz się dowiedzieć, postaraj się wyobrazić sobie, jak to mogło wyglądać. Jakie dzieciństwo stworzyło takiego, a nie innego dorosłego?
Potrzebujesz tej wiedzy dla własnej wolności. Nie staniesz się wolnym, dopóki ich nie uwolnisz od winy. Nie możesz wybaczyć sobie, dopóki nie wybaczysz im. Jeśli wymagasz doskonałości od nich, będziesz tej doskonałości wymagał od siebie i cale życie będziesz nieszczęśliwy.

Wybór rodziców

Zgadzam się z teorią, że to my wybieramy sobie rodziców. Lekcje, jakie pobieramy od życia, wydają się doskonale odpowiadać „słabościom” naszych rodziców.
Wierzę, że jesteśmy w nie kończącej się podróży przez wieczność. Przybyliśmy na tę planetę, by przerobić konkretne lekcje potrzebne dla naszego duchowego rozwoju.
Wybieramy płeć, kolor skóry, kraj. Następnie rozglądamy się za rodzicami, którzy doskonale „odzwierciedlą” nasze wzorce.
Nasze pobyty na tej planecie to jakby chodzenie do szkoły.
Jeśli chcesz być kosmetyczką, idziesz do szkoły przygotowującej do tego zawodu. Jeśli chcesz być mechanikiem, uczysz się w szkole technicznej. Jeśli chcesz być prawnikiem, studiujesz prawo.
Rodzice, których sobie wybraliście, byli najlepszymi „znawcami” przedmiotu, którego zdecydowaliście się nauczyć.
Gdy dorastamy, mamy tendencję do wytykania naszym rodzicom ich przewinień, mówimy: „To wy mi to zrobiliście”.
Ja jednak uważam, że sami ich wybraliśmy.

Słuchanie innych

Kiedy byliśmy mali, nasi starsi bracia i siostry stanowili dla nas wyrocznię. Jeśli byli nieszczęśliwi, prawdopodobnie odbijali to sobie na nas fizycznie lub słownie.
Mogli na przykład powiedzieć:
„Zaraz wszystko powiem…” (wpajając winę).
„Jesteś jeszcze za mały i nie możesz tego robić”.
„Jesteś za głupi, by bawić się z nami”.
Często wielki wpływ mają na nas również nauczyciele. Nauczycielka w piątej klasie dość autorytatywnie stwierdziła, że jestem zbyt wysoka, by zostać tancerką. Uwierzyłam jej i zrezygnowałam z moich ambicji tanecznych, aż stało się za późno na rozpoczęcie kariery.
Czy uświadamiałeś sobie, że testy i przechodzenie z klasy do klasy były potrzebne tylko po to, by pokazać, jak dużo wiedzy posiadłeś w tym czasie, czy też byłeś dzieckiem, które przyjmowało egzaminy i oceny jako miernik swojej wartości?
W okresie dzieciństwa dzieliliśmy się w gronie przyjaciół naszym fałszywym obrazem życia. Inne dzieci w szkole potrafiły nam dokuczać i pozostawiać trwałe rany w sercu. Kiedy byłam dzieckiem, moje nazwisko brzmiało Lunney i dzieci przezywały mnie „Lunatyczka”.
Sąsiedzi też mają swój wpływ, nie tylko ze względu na czynione przez nich uwagi, lecz również dlatego, że pytano nas: „A co sobie sąsiedzi pomyślą?”
Zastanówcie się nad innymi ważnymi postaciami mającymi na was wpływ w dzieciństwie.
Istnieją też oczywiście mocno brzmiące i bardzo przekonujące sugestie zawarte w ogłoszeniach prasowych i w telewizji.
Zbyt wiele produktów sprzedaje się po to tylko, by nas przekonać, że jesteśmy bezwartościowi lub robimy źle, jeśli ich nie używamy.
My wszyscy jesteśmy tu po to, by przekraczać nasze dawne ograniczenia, jakiekolwiek by one były. Jesteśmy tu po to, by uznać naszą wspaniałość i boskość bez względu na to, co nam wmawiano. Wy macie przezwyciężyć wasze negatywne przekonania, tak jak ja mam przezwyciężyć moje.
Z książki Louise L. Hay
My wszyscy jesteśmy tu po to, by przekraczać nasze dawne ograniczenia, jakiekolwiek by one były. Jesteśmy tu po to, by uznać naszą wspaniałość i boskość bez względu na to, co nam wmawiano.
Posted on 19-09-2011 by Elżbieta Maszke| 5 Comments

Zgodnie z moim poglądem na życie, źródła większości problemów życiowych należy szukać w tym że czujemy, iż nie jesteśmy dość dobrzy oraz, że brak nam miłości do siebie.
Przyjrzyjmy się zatem, skąd się bierze to przekonanie.
Jak to się dzieje, że z niemowlęcia, które zna swoją doskonałość i doskonałość życia, przemieniamy się w osobę nękaną kłopotami, w takim czy innym stopniu trapioną poczuciem bezwartościowości i niegodną miłości?

Nawet ludzie już kochający siebie mogą czynić to jeszcze mocniej.

Pomyślcie o róży, kiedy jest jeszcze małym pąkiem. Od chwili, gdy rozchyla płatki, aż do opadnięcia ostatniego z nich jest zawsze doskonała, zawsze piękna, zawsze inna. Tak też dzieje się i z nami. Zawsze jesteśmy doskonali, zawsze piękni i ciągle się zmieniamy. Posługujemy się najlepiej, jak umiemy, rozumem, świadomością i posiadaną wiedzą. W miarę jak stajemy się bardziej świadomi, więcej rozumiemy i wiemy – postępujemy inaczej.
Psychiczne porządki

Nadeszła pora, aby przyjrzeć się nieco dokładniej naszej przeszłości: rozpoznać przekonania, które nami powodowały. Tę część procesu oczyszczenia niektórzy uważają za bardzo bolesną, nie musi jednak tak być. Zanim posprzątamy, musimy przyjrzeć się naszemu stanowi posiadania.
Jeśli chcecie dokładnie wysprzątać pokój, rozglądacie się najpierw dokoła i dokonujecie przeglądu. Ulubionym przedmiotom poświęcicie więcej uwagi; trzeba je odkurzyć, wypolerować, przywrócić im dawną świetność. Dostrzeżecie, że niektóre sprawy będą wymagały dokończenia, a pewne rzeczy naprawy.

Trzeba to sobie zanotować w pamięci. Przedmioty, które uznacie za bezużyteczne, przeznaczycie do wyrzucenia. Stare gazety, czasopisma, brudne papierowe talerze można spokojnie wyrzucić do śmieci. Nie trzeba się złościć robiąc porządki w mieszkaniu.

To samo dzieje się, gdy sprzątamy dom naszego umysłu. Nie ma powodu denerwować się tylko dlatego, że niektóre nasze przekonania są już niepotrzebne.
Należy się ich pozbyć z taką samą łatwością, z jaką wyrzuca się resztki z talerza. Czy naprawdę zaryzykowalibyście grzebanie we wczorajszych odpadkach, by przyrządzić dzisiejszy posiłek? Czy warto grzebać w starym śmietniku psychicznym tylko po to, by tworzyć jutrzejsze doświadczenia?

Jeśli jakaś myśl lub przekonanie nie odpowiada wam, zrezygnujcie z niego, zmieńcie je!

Nie ma takiego prawa, które nakazywałoby przez całe życie trzymać się niewolniczo tego lub innego przekonania!
Spójrzmy zatem na przykłady ograniczających przekonań i zastanówmy się, skąd się wzięły:

OGRANICZAJĄCE PRZEKONANIE:
„Nie jestem dość dobry”.
PRZYCZYNA:
Ojciec powtarzający wielokrotnie dziecku, że jest głupie.
Mój pacjent powiedział, że pragnie sukcesu, aby tata mógł być z niego dumny. Jednocześnie miał wielkie poczucie winy, które spowodowało, że wszystkie jego poczynania kończyły się fiaskiem. Tato finansował jego interesy, ale wszystkie kończyły się bankructwem. Syn wykorzystywał to, by się na nim odegrać. Powodował, że ojciec płacił bez końca. Oczywiście, on sam był tym, który najwięcej tracił.

OGRANICZAJĄCE PRZEKONANIE:
Brak miłości do siebie.
PRZYCZYNA:
Usiłowanie zdobycia akceptacji ojca.
Pewna kobieta bardzo nie chciała być taka, jak jej ojciec. Nie mogli się nigdy w niczym zgodzić i wiecznie się kłócili. Zawsze chciała pozyskać jego akceptację, on jednak stale ją krytykował. Wszystko ją bolało.
Ojciec cierpiał także na podobne dolegliwości. Nie uświadamiała sobie, że jej złość była przyczyną bólów, podobnie jak ojciec nie uzmysławiał sobie tego samego źródła swych dolegliwości.

OGRANICZAJĄCE PRZEKONANIE:
„Życie jest niebezpieczne”.
PRZYCZYNA:
Przerażony ojciec.
Inna moja pacjentka widziała życie jako groźne i nieprzyjemne. Trudno jej było zdobyć się na śmiech, a jeśli już zdarzyło się jej śmiać, była przerażona, że może się jej przydarzyć coś „złego”. Wychowywano ją, ciągle napominając: „Nie śmiej się, bo licho nie śpi!”

OGRANICZAJĄCE PRZEKONANIE:
„Nie jestem dość dobry”.
PRZYCZYNA:
Bycie porzuconym i pomijanym.
Pewnemu mężczyźnie mówienie sprawiało trudność. Milczenie stało się więc sposobem na życie. Miał już za sobą narkotyki i alkohol, był przekonany, że jest okropny. Dowiedziałam się, że jego matka zmarła, gdy był bardzo młody. Wychowywała go ciotka, która rzadko się odzywała, chyba że trzeba było wydać polecenia. Wychowywał się w ciszy. Jadł zawsze sam i przebywał w swoim pokoju przez wiele dni. Miał kochanka, który był milczący i większość czasu spędzali w milczeniu. Kochanek zmarł i znowu był sam.
Ćwiczenie:
Negatywne przekazy

Następne ćwiczenie polega na sporządzeniu na dużej kartce papieru zestawienia wszystkich zarzutów czynionych wam przez rodziców. Jakie to były zarzuty? Nie spieszcie się i przypomnijcie sobie jak najwięcej. Pół godziny zazwyczaj wystarcza, by to uczynić.
Co mówili na temat pieniędzy?
Co mówili na temat twojego ciała?
Co mówili o miłości i związkach uczuciowych?
Co mówili o twoich twórczych zdolnościach?
Co w ich wypowiedziach było ograniczającego, powstrzymującego lub negatywnego?

O ile to możliwe, popatrzcie po prostu obiektywnie na te sprawy i powiedzcie sobie: „Właśnie stąd bierze się to przekonanie”.

Teraz weźmy nową kartkę papieru i spróbujmy dokopać się do głębszej warstwy.

Jakie były inne negatywne wypowiedzi, które zasłyszałeś w okresie dzieciństwa?
Od krewnych —————————————
Od nauczycieli —————————————
Od przyjaciół —————————————
Od osób, które są dla ciebie autorytetem —————————————
W twoim Kościele —————————————
Zapisz je. Nie spiesz się z tym. Bądź świadomy odczuć, jakie pojawiają się w twoim ciele.
To, co napisałeś na dwóch kartkach papieru, to myśli, które powinny być usunięte z twojej świadomości. Są to właśnie te przekonania, które powodują, że czujesz się „nie dość dobry”.
Widzenie siebie jako dziecka

Gdybyśmy postawili pośrodku pokoju trzyletnie dziecko i zaczęli na nie krzyczeć, wymyślać mu, że jest głupie, że nigdy niczego nie potrafi zrobić dobrze, że powinno to zrobić tak, a nie inaczej, gdybyśmy kazali mu przyjrzeć się, jaki zrobiło bałagan, a przy tym jeszcze uderzyli je kilkakrotnie, zobaczylibyśmy, że to wszystko zakończyłoby się albo przerażeniem dziecka, które ulegle siądzie w kącie, albo jego agresją.
Dziecko wybierze jedno z tych dwóch zachowań, my zaś nigdy nie poznamy jego możliwości.

Jeśli temu samemu dziecku powiemy, że je bardzo kochamy, że bardzo nam na nim zależy, że kochamy je takim, jakie ono jest, kochamy za jego uśmiech i mądrość, za jego zachowanie, że nie mamy mu za złe błędów, które popełnia w trakcie nauki i że bez względu na wszystko będziemy dla niego oparciem – okaże się, że możliwości, jakie to dziecko zaprezentuje, przyprawią nas o zawrót głowy.

W każdym z nas tkwi takie trzyletnie dziecko i większość swojego czasu tracimy na karcenie tego dziecka w sobie. A potem dziwimy się, że nie układa nam się w życiu.

Jeśli masz przyjaciela, który zawsze cię krytykuje, czy chciałbyś ciągle przebywać w jego towarzystwie? Być może w ten sposób traktowano cię jako dziecko, i to jest smutne. Ale przecież było to dawno temu i jeśli teraz tak samo się ze sobą obchodzisz, to jest to jeszcze smutniejsze.

Masz przed sobą listę negatywnych przekazów, które usłyszałeś w dzieciństwie. Porównaj je z twoimi przekonaniami o tym, co jest w tobie nie w porządku. Czy listy te nie są podobne? Prawdopodobnie tak.
Nasz scenariusz życiowy oparty jest na tych wczesnych przekazach. Jesteśmy wszyscy dobrymi małymi dziećmi i posłusznie akceptujemy to, co „oni” przekażą nam jako prawdę.

Bardzo łatwo byłoby oskarżać za wszystko rodziców i odgrywać rolę ofiar do końca naszego życia. Ale nie byłoby to zbyt przyjemne i z pewnością nie spowodowałoby zmiany naszej uciążliwej sytuacji.
Potępianie naszej rodziny

Obarczanie winą innych z pewnością nie pomoże nam w uporaniu się z naszym problemem.
Przypisywanie winy komuś stawia nas w pozycji biernej ofiary. Zrozumienie tego umożliwi nam spojrzenie z góry na tę sprawę i przejęcie steru w swoje ręce.
Przeszłości nie da się zmienić.
Przyszłość natomiast jest kształtowana przez nasze obecne myślenie. Niezbędną rzeczą dla naszego poczucia wolności jest uświadomienie sobie, że rodzice zrobili wszystko, co mogli, i tyle, na ile pozwoliły im rozeznanie, świadomość i wiedza.
Jeśli obwiniamy innych, oznacza to, że nie bierzemy odpowiedzialności za siebie samych.
Ludzie, którzy nas skrzywdzili, byli tak samo przerażeni i bali się tak jak my. Czuli taką samą bezradność, jaką my odczuwamy. Nauczyli nas prawdopodobnie tylko tego, czego ich nauczono.

Co wiesz o dzieciństwie twoich rodziców, zwłaszcza przed dziesiątym rokiem życia? O ile to możliwe, postaraj się ich o to wypytać. Jeśli uda ci się dowiedzieć czegoś, będzie ci łatwiej zrozumieć, dlaczego tak, a nie inaczej postępowali. Zrozumienie przyniesie ci współczucie dla nich.
Jeśli nie wiesz i nie możesz się dowiedzieć, postaraj się wyobrazić sobie, jak to mogło wyglądać. Jakie dzieciństwo stworzyło takiego, a nie innego dorosłego?
Potrzebujesz tej wiedzy dla własnej wolności. Nie staniesz się wolnym, dopóki ich nie uwolnisz od winy. Nie możesz wybaczyć sobie, dopóki nie wybaczysz im. Jeśli wymagasz doskonałości od nich, będziesz tej doskonałości wymagał od siebie i cale życie będziesz nieszczęśliwy.
Wybór rodziców

Zgadzam się z teorią, że to my wybieramy sobie rodziców. Lekcje, jakie pobieramy od życia, wydają się doskonale odpowiadać „słabościom” naszych rodziców.

Wierzę, że jesteśmy w nie kończącej się podróży przez wieczność. Przybyliśmy na tę planetę, by przerobić konkretne lekcje potrzebne dla naszego duchowego rozwoju.
Wybieramy płeć, kolor skóry, kraj. Następnie rozglądamy się za rodzicami, którzy doskonale „odzwierciedlą” nasze wzorce.

Nasze pobyty na tej planecie to jakby chodzenie do szkoły.
Jeśli chcesz być kosmetyczką, idziesz do szkoły przygotowującej do tego zawodu. Jeśli chcesz być mechanikiem, uczysz się w szkole technicznej. Jeśli chcesz być prawnikiem, studiujesz prawo.
Rodzice, których sobie wybraliście, byli najlepszymi „znawcami” przedmiotu, którego zdecydowaliście się nauczyć.
Gdy dorastamy, mamy tendencję do wytykania naszym rodzicom ich przewinień, mówimy: „To wy mi to zrobiliście”.
Ja jednak uważam, że sami ich wybraliśmy.
Słuchanie innych

Kiedy byliśmy mali, nasi starsi bracia i siostry stanowili dla nas wyrocznię. Jeśli byli nieszczęśliwi, prawdopodobnie odbijali to sobie na nas fizycznie lub słownie.

Mogli na przykład powiedzieć:
„Zaraz wszystko powiem…” (wpajając winę).
„Jesteś jeszcze za mały i nie możesz tego robić”.
„Jesteś za głupi, by bawić się z nami”.

Często wielki wpływ mają na nas również nauczyciele. Nauczycielka w piątej klasie dość autorytatywnie stwierdziła, że jestem zbyt wysoka, by zostać tancerką. Uwierzyłam jej i zrezygnowałam z moich ambicji tanecznych, aż stało się za późno na rozpoczęcie kariery.

Czy uświadamiałeś sobie, że testy i przechodzenie z klasy do klasy były potrzebne tylko po to, by pokazać, jak dużo wiedzy posiadłeś w tym czasie, czy też byłeś dzieckiem, które przyjmowało egzaminy i oceny jako miernik swojej wartości?

W okresie dzieciństwa dzieliliśmy się w gronie przyjaciół naszym fałszywym obrazem życia. Inne dzieci w szkole potrafiły nam dokuczać i pozostawiać trwałe rany w sercu. Kiedy byłam dzieckiem, moje nazwisko brzmiało Lunney i dzieci przezywały mnie „Lunatyczka”.
Sąsiedzi też mają swój wpływ, nie tylko ze względu na czynione przez nich uwagi, lecz również dlatego, że pytano nas: „A co sobie sąsiedzi pomyślą?”
Zastanówcie się nad innymi ważnymi postaciami mającymi na was wpływ w dzieciństwie.
Istnieją też oczywiście mocno brzmiące i bardzo przekonujące sugestie zawarte w ogłoszeniach prasowych i w telewizji.
Zbyt wiele produktów sprzedaje się po to tylko, by nas przekonać, że jesteśmy bezwartościowi lub robimy źle, jeśli ich nie używamy.

My wszyscy jesteśmy tu po to, by przekraczać nasze dawne ograniczenia, jakiekolwiek by one były. Jesteśmy tu po to, by uznać naszą wspaniałość i boskość bez względu na to, co nam wmawiano. Wy macie przezwyciężyć wasze negatywne przekonania, tak jak ja mam przezwyciężyć moje.

Z książki Louise L. Hay

My wszyscy jesteśmy tu po to, by przekraczać nasze dawne ograniczenia, jakiekolwiek by one były. Jesteśmy tu po to, by uznać naszą wspaniałość i boskość bez względu na to, co nam wmawiano.
Posted on 19-09-2011 by Elżbieta Maszke| 5 Comments

Zgodnie z moim poglądem na życie, źródła większości problemów życiowych należy szukać w tym że czujemy, iż nie jesteśmy dość dobrzy oraz, że brak nam miłości do siebie.
Przyjrzyjmy się zatem, skąd się bierze to przekonanie.
Jak to się dzieje, że z niemowlęcia, które zna swoją doskonałość i doskonałość życia, przemieniamy się w osobę nękaną kłopotami, w takim czy innym stopniu trapioną poczuciem bezwartościowości i niegodną miłości?

Nawet ludzie już kochający siebie mogą czynić to jeszcze mocniej.

Pomyślcie o róży, kiedy jest jeszcze małym pąkiem. Od chwili, gdy rozchyla płatki, aż do opadnięcia ostatniego z nich jest zawsze doskonała, zawsze piękna, zawsze inna. Tak też dzieje się i z nami. Zawsze jesteśmy doskonali, zawsze piękni i ciągle się zmieniamy. Posługujemy się najlepiej, jak umiemy, rozumem, świadomością i posiadaną wiedzą. W miarę jak stajemy się bardziej świadomi, więcej rozumiemy i wiemy – postępujemy inaczej.
Psychiczne porządki

Nadeszła pora, aby przyjrzeć się nieco dokładniej naszej przeszłości: rozpoznać przekonania, które nami powodowały. Tę część procesu oczyszczenia niektórzy uważają za bardzo bolesną, nie musi jednak tak być. Zanim posprzątamy, musimy przyjrzeć się naszemu stanowi posiadania.
Jeśli chcecie dokładnie wysprzątać pokój, rozglądacie się najpierw dokoła i dokonujecie przeglądu. Ulubionym przedmiotom poświęcicie więcej uwagi; trzeba je odkurzyć, wypolerować, przywrócić im dawną świetność. Dostrzeżecie, że niektóre sprawy będą wymagały dokończenia, a pewne rzeczy naprawy.

Trzeba to sobie zanotować w pamięci. Przedmioty, które uznacie za bezużyteczne, przeznaczycie do wyrzucenia. Stare gazety, czasopisma, brudne papierowe talerze można spokojnie wyrzucić do śmieci. Nie trzeba się złościć robiąc porządki w mieszkaniu.

To samo dzieje się, gdy sprzątamy dom naszego umysłu. Nie ma powodu denerwować się tylko dlatego, że niektóre nasze przekonania są już niepotrzebne.
Należy się ich pozbyć z taką samą łatwością, z jaką wyrzuca się resztki z talerza. Czy naprawdę zaryzykowalibyście grzebanie we wczorajszych odpadkach, by przyrządzić dzisiejszy posiłek? Czy warto grzebać w starym śmietniku psychicznym tylko po to, by tworzyć jutrzejsze doświadczenia?

Jeśli jakaś myśl lub przekonanie nie odpowiada wam, zrezygnujcie z niego, zmieńcie je!

Nie ma takiego prawa, które nakazywałoby przez całe życie trzymać się niewolniczo tego lub innego przekonania!
Spójrzmy zatem na przykłady ograniczających przekonań i zastanówmy się, skąd się wzięły:

OGRANICZAJĄCE PRZEKONANIE:
„Nie jestem dość dobry”.
PRZYCZYNA:
Ojciec powtarzający wielokrotnie dziecku, że jest głupie.
Mój pacjent powiedział, że pragnie sukcesu, aby tata mógł być z niego dumny. Jednocześnie miał wielkie poczucie winy, które spowodowało, że wszystkie jego poczynania kończyły się fiaskiem. Tato finansował jego interesy, ale wszystkie kończyły się bankructwem. Syn wykorzystywał to, by się na nim odegrać. Powodował, że ojciec płacił bez końca. Oczywiście, on sam był tym, który najwięcej tracił.

OGRANICZAJĄCE PRZEKONANIE:
Brak miłości do siebie.
PRZYCZYNA:
Usiłowanie zdobycia akceptacji ojca.
Pewna kobieta bardzo nie chciała być taka, jak jej ojciec. Nie mogli się nigdy w niczym zgodzić i wiecznie się kłócili. Zawsze chciała pozyskać jego akceptację, on jednak stale ją krytykował. Wszystko ją bolało.
Ojciec cierpiał także na podobne dolegliwości. Nie uświadamiała sobie, że jej złość była przyczyną bólów, podobnie jak ojciec nie uzmysławiał sobie tego samego źródła swych dolegliwości.

OGRANICZAJĄCE PRZEKONANIE:
„Życie jest niebezpieczne”.
PRZYCZYNA:
Przerażony ojciec.
Inna moja pacjentka widziała życie jako groźne i nieprzyjemne. Trudno jej było zdobyć się na śmiech, a jeśli już zdarzyło się jej śmiać, była przerażona, że może się jej przydarzyć coś „złego”. Wychowywano ją, ciągle napominając: „Nie śmiej się, bo licho nie śpi!”

OGRANICZAJĄCE PRZEKONANIE:
„Nie jestem dość dobry”.
PRZYCZYNA:
Bycie porzuconym i pomijanym.
Pewnemu mężczyźnie mówienie sprawiało trudność. Milczenie stało się więc sposobem na życie. Miał już za sobą narkotyki i alkohol, był przekonany, że jest okropny. Dowiedziałam się, że jego matka zmarła, gdy był bardzo młody. Wychowywała go ciotka, która rzadko się odzywała, chyba że trzeba było wydać polecenia. Wychowywał się w ciszy. Jadł zawsze sam i przebywał w swoim pokoju przez wiele dni. Miał kochanka, który był milczący i większość czasu spędzali w milczeniu. Kochanek zmarł i znowu był sam.
Ćwiczenie:
Negatywne przekazy

Następne ćwiczenie polega na sporządzeniu na dużej kartce papieru zestawienia wszystkich zarzutów czynionych wam przez rodziców. Jakie to były zarzuty? Nie spieszcie się i przypomnijcie sobie jak najwięcej. Pół godziny zazwyczaj wystarcza, by to uczynić.
Co mówili na temat pieniędzy?
Co mówili na temat twojego ciała?
Co mówili o miłości i związkach uczuciowych?
Co mówili o twoich twórczych zdolnościach?
Co w ich wypowiedziach było ograniczającego, powstrzymującego lub negatywnego?

O ile to możliwe, popatrzcie po prostu obiektywnie na te sprawy i powiedzcie sobie: „Właśnie stąd bierze się to przekonanie”.

Teraz weźmy nową kartkę papieru i spróbujmy dokopać się do głębszej warstwy.

Jakie były inne negatywne wypowiedzi, które zasłyszałeś w okresie dzieciństwa?
Od krewnych —————————————
Od nauczycieli —————————————
Od przyjaciół —————————————
Od osób, które są dla ciebie autorytetem —————————————
W twoim Kościele —————————————
Zapisz je. Nie spiesz się z tym. Bądź świadomy odczuć, jakie pojawiają się w twoim ciele.
To, co napisałeś na dwóch kartkach papieru, to myśli, które powinny być usunięte z twojej świadomości. Są to właśnie te przekonania, które powodują, że czujesz się „nie dość dobry”.
Widzenie siebie jako dziecka

Gdybyśmy postawili pośrodku pokoju trzyletnie dziecko i zaczęli na nie krzyczeć, wymyślać mu, że jest głupie, że nigdy niczego nie potrafi zrobić dobrze, że powinno to zrobić tak, a nie inaczej, gdybyśmy kazali mu przyjrzeć się, jaki zrobiło bałagan, a przy tym jeszcze uderzyli je kilkakrotnie, zobaczylibyśmy, że to wszystko zakończyłoby się albo przerażeniem dziecka, które ulegle siądzie w kącie, albo jego agresją.
Dziecko wybierze jedno z tych dwóch zachowań, my zaś nigdy nie poznamy jego możliwości.

Jeśli temu samemu dziecku powiemy, że je bardzo kochamy, że bardzo nam na nim zależy, że kochamy je takim, jakie ono jest, kochamy za jego uśmiech i mądrość, za jego zachowanie, że nie mamy mu za złe błędów, które popełnia w trakcie nauki i że bez względu na wszystko będziemy dla niego oparciem – okaże się, że możliwości, jakie to dziecko zaprezentuje, przyprawią nas o zawrót głowy.

W każdym z nas tkwi takie trzyletnie dziecko i większość swojego czasu tracimy na karcenie tego dziecka w sobie. A potem dziwimy się, że nie układa nam się w życiu.

Jeśli masz przyjaciela, który zawsze cię krytykuje, czy chciałbyś ciągle przebywać w jego towarzystwie? Być może w ten sposób traktowano cię jako dziecko, i to jest smutne. Ale przecież było to dawno temu i jeśli teraz tak samo się ze sobą obchodzisz, to jest to jeszcze smutniejsze.

Masz przed sobą listę negatywnych przekazów, które usłyszałeś w dzieciństwie. Porównaj je z twoimi przekonaniami o tym, co jest w tobie nie w porządku. Czy listy te nie są podobne? Prawdopodobnie tak.
Nasz scenariusz życiowy oparty jest na tych wczesnych przekazach. Jesteśmy wszyscy dobrymi małymi dziećmi i posłusznie akceptujemy to, co „oni” przekażą nam jako prawdę.

Bardzo łatwo byłoby oskarżać za wszystko rodziców i odgrywać rolę ofiar do końca naszego życia. Ale nie byłoby to zbyt przyjemne i z pewnością nie spowodowałoby zmiany naszej uciążliwej sytuacji.
Potępianie naszej rodziny

Obarczanie winą innych z pewnością nie pomoże nam w uporaniu się z naszym problemem.
Przypisywanie winy komuś stawia nas w pozycji biernej ofiary. Zrozumienie tego umożliwi nam spojrzenie z góry na tę sprawę i przejęcie steru w swoje ręce.
Przeszłości nie da się zmienić.
Przyszłość natomiast jest kształtowana przez nasze obecne myślenie. Niezbędną rzeczą dla naszego poczucia wolności jest uświadomienie sobie, że rodzice zrobili wszystko, co mogli, i tyle, na ile pozwoliły im rozeznanie, świadomość i wiedza.
Jeśli obwiniamy innych, oznacza to, że nie bierzemy odpowiedzialności za siebie samych.
Ludzie, którzy nas skrzywdzili, byli tak samo przerażeni i bali się tak jak my. Czuli taką samą bezradność, jaką my odczuwamy. Nauczyli nas prawdopodobnie tylko tego, czego ich nauczono.

Co wiesz o dzieciństwie twoich rodziców, zwłaszcza przed dziesiątym rokiem życia? O ile to możliwe, postaraj się ich o to wypytać. Jeśli uda ci się dowiedzieć czegoś, będzie ci łatwiej zrozumieć, dlaczego tak, a nie inaczej postępowali. Zrozumienie przyniesie ci współczucie dla nich.
Jeśli nie wiesz i nie możesz się dowiedzieć, postaraj się wyobrazić sobie, jak to mogło wyglądać. Jakie dzieciństwo stworzyło takiego, a nie innego dorosłego?
Potrzebujesz tej wiedzy dla własnej wolności. Nie staniesz się wolnym, dopóki ich nie uwolnisz od winy. Nie możesz wybaczyć sobie, dopóki nie wybaczysz im. Jeśli wymagasz doskonałości od nich, będziesz tej doskonałości wymagał od siebie i cale życie będziesz nieszczęśliwy.
Wybór rodziców

Zgadzam się z teorią, że to my wybieramy sobie rodziców. Lekcje, jakie pobieramy od życia, wydają się doskonale odpowiadać „słabościom” naszych rodziców.

Wierzę, że jesteśmy w nie kończącej się podróży przez wieczność. Przybyliśmy na tę planetę, by przerobić konkretne lekcje potrzebne dla naszego duchowego rozwoju.
Wybieramy płeć, kolor skóry, kraj. Następnie rozglądamy się za rodzicami, którzy doskonale „odzwierciedlą” nasze wzorce.

Nasze pobyty na tej planecie to jakby chodzenie do szkoły.
Jeśli chcesz być kosmetyczką, idziesz do szkoły przygotowującej do tego zawodu. Jeśli chcesz być mechanikiem, uczysz się w szkole technicznej. Jeśli chcesz być prawnikiem, studiujesz prawo.
Rodzice, których sobie wybraliście, byli najlepszymi „znawcami” przedmiotu, którego zdecydowaliście się nauczyć.
Gdy dorastamy, mamy tendencję do wytykania naszym rodzicom ich przewinień, mówimy: „To wy mi to zrobiliście”.
Ja jednak uważam, że sami ich wybraliśmy.
Słuchanie innych

Kiedy byliśmy mali, nasi starsi bracia i siostry stanowili dla nas wyrocznię. Jeśli byli nieszczęśliwi, prawdopodobnie odbijali to sobie na nas fizycznie lub słownie.

Mogli na przykład powiedzieć:
„Zaraz wszystko powiem…” (wpajając winę).
„Jesteś jeszcze za mały i nie możesz tego robić”.
„Jesteś za głupi, by bawić się z nami”.

Często wielki wpływ mają na nas również nauczyciele. Nauczycielka w piątej klasie dość autorytatywnie stwierdziła, że jestem zbyt wysoka, by zostać tancerką. Uwierzyłam jej i zrezygnowałam z moich ambicji tanecznych, aż stało się za późno na rozpoczęcie kariery.

Czy uświadamiałeś sobie, że testy i przechodzenie z klasy do klasy były potrzebne tylko po to, by pokazać, jak dużo wiedzy posiadłeś w tym czasie, czy też byłeś dzieckiem, które przyjmowało egzaminy i oceny jako miernik swojej wartości?

W okresie dzieciństwa dzieliliśmy się w gronie przyjaciół naszym fałszywym obrazem życia. Inne dzieci w szkole potrafiły nam dokuczać i pozostawiać trwałe rany w sercu. Kiedy byłam dzieckiem, moje nazwisko brzmiało Lunney i dzieci przezywały mnie „Lunatyczka”.
Sąsiedzi też mają swój wpływ, nie tylko ze względu na czynione przez nich uwagi, lecz również dlatego, że pytano nas: „A co sobie sąsiedzi pomyślą?”
Zastanówcie się nad innymi ważnymi postaciami mającymi na was wpływ w dzieciństwie.
Istnieją też oczywiście mocno brzmiące i bardzo przekonujące sugestie zawarte w ogłoszeniach prasowych i w telewizji.
Zbyt wiele produktów sprzedaje się po to tylko, by nas przekonać, że jesteśmy bezwartościowi lub robimy źle, jeśli ich nie używamy.

My wszyscy jesteśmy tu po to, by przekraczać nasze dawne ograniczenia, jakiekolwiek by one były. Jesteśmy tu po to, by uznać naszą wspaniałość i boskość bez względu na to, co nam wmawiano. Wy macie przezwyciężyć wasze negatywne przekonania, tak jak ja mam przezwyciężyć moje.

Z książki Louise L. Hay
Możesz uzdrowić swoje życie - Louise L. Hay